Geboren in 1957. Alsof dat iets uitmaakt. En toch, het zijn de jaren die voorbij zijn gegaan die mij gevormd hebben als artiest. Als kleine jongen droomde ik ervan om kunst te maken. Ik was altijd en overal aan het tekenen, tot grote ergernis van mijn moeder. Ik tekende op elk materiaal dat ik vond. Mijn lieve ouders waren niet zo gecharmeerd van het idee dat ik een kunstenaarsbestaan zou leiden, dus onder een beetje zachte druk koos ik een ander beroep. Maar ik ben nooit gestopt met schilderen en tekenen.

Het proces van kunst maken is een beetje als leren zwemmen: in het begin ben je een beetje verdwaald en probeer je te zwemmen in wat aanvoelt als wild water, terwijl je later, als je weet hoe je moet zwemmen, in staat bent je kalmte te vinden in het water, rustig te drijven en er zelfs in te spelen. En zo kwam ik terecht bij de stijl die ik nu gebruik. De geometrische abstractie, maar meestal met een kleine twist. Ik ben gestopt bij de rechte lijn. Ze liegt nooit, heeft soms geen begin of einde. De rechte lijn is altijd de kortste weg. Ik baken er vlakken mee af, laat ze opengaan en laat je ogen afdwalen naar een vreemd perspectief. Soms zijn ze betekenisvol, soms gewoon een verzameling lijnen en vlakken, maar altijd echt. Het is niet dat ik ingewikkelde schilderijen wil maken, maar ik hou ervan om een eenvoudig doek op een moeilijke manier te maken.

Ik kan een vraag stellen in duizend regels, maar het is beter dat de kijker een vraag stelt over twee regels.

‍